Likovi zavičaja – Salih Halilbašić

Salih Halilbašić je rođen 04.06.1935 godine u Kopjevićima (općina Živinice) od oca Mehmeda i majke Džidže
rod.Kudić. Odrastao je u porodici sa još 5 (pet) braće i 3 (tri) sestre. Meho, Rasim , Mujo i on ostat će na babinom imanju dok će ostala dva brata Huso i Ahmet preseliti u Živinice. Prva 4.razreda osnovne škole završio je u G.Živinicama a preostala četiri razreda u Živinicama (stara zgrada Suda) 1949.godine. Nakon toga počeo je raditi u fabrici ŠIP”Konjuh” Živinice u OOUR-u stolica u magacinu otpreme gdje je dočekao i penziju. Oženio se 1.maja 1960.godine Džemkom rođ. Mujagić iz Kovača i sa njom je dobio tri sina (Mevludin,Hajrudin i Izudin) i tri kćerke (Nusreta, Emina i Jasmina) . Sin Hajrudin je umro u dječijoj dobi.

Uporedo sa radnim angažmanom bavio se i društveno-političkim radom tako da je u periodu od 1968. do 1980. godine bio predsjednik mjesne zajednice MZ Gornje Živinice.U tom periodu je izgrađena sva infrastruktura u mnogobrojnim selima i zaseocima koji čine ovu veliku mjesnu zajednicu. Ličnim zalaganjem je od RMU” Đurđevik” dobio neke stare barake sa kompletnim namještajem pa je u mnogobrojnim akcijama građana te barake razmontirao i od njih izgradio tri čitaonice u tri naselja sa kompletnim inventarom.
Mnoga naselja nisu uopšte imala puteve već uske staze kojima ni zaprežna kola nisu mogla prolaziti te je u narednim godinama i u mnogim akcijama izgrađena najbolja putna mreža u opštini. Novi i široki makadamski putevi donijeli su i progres i blagostanje u vidu elektrifikacije ,trgovina, čitaonica, stadiona , moderne stambene izgradnje,telefonije i sl. a hrvatsko-bošnjačka koalicija nikada bolje nije funkcionirala. Kao čovjek iz naroda, lahko pristupačan i komunikativan sa svima dobro je poznavao mentalitet i potrebe stanovništva i kada je vodosnabdjevanje postalo prioritetan problem našao je u Tuzli inženjera Ivicu Tadića ,tada vodećeg stručnjaka iz oblasti hidrotehnike , i uz pomoć Hidajeta Tulumovića ,direktora lokalnog komunalnog preduzeća, izgradio je vodovodnu mrežu koja i danas besprijekorno funkcioniše. Za razliku od drugih mjesnih vodovoda koji funkcionišu na isključivo gravitacionom principu on je ugradio pumpe koje su vodu iz Kudića morale bacati do rezervoara na obližnji brežuljak.

Zahvaljujući tim i sličnim akcijama u istom periodu bio je i odbornik u opštinskom vijeću u tri mandata tj. od 1968. do 1980 godine. Nakon toga je bio predsjednik Društveno-političkog vijeća (DPV) u Skupštini opštine (SO-e) a nakon 10.godina njegova mjesna zajednica ga je predložila za predsjednika opštine u mandatu 1985-86 godine.

Bez fakultetske diplome i bez značajnijih ranijih funkcija u zgradi opštine dočekan je sa podozrenjem ali je u svom kratkom mandatu pokrenuo niz investicija od kojih su najznačajnije završetak Radničkog doma i izgradnja Fabrike čarapa. I ovaj put je razbio stereotipe i dokazao da za tu funkciju nije potrebna samo diploma već i poznavanje naroda i njegovih potreba. Nije se puno udubljivao u razne studije i elaborate već je radije izlazio na teren i u razgovoru sa običnim ljudima i stručnjacima iznalazio brza i učinkovita rješenja.

Sa sinom Mevludinom ispred Željezničke stanice u Sarajevu 1972.godine

Danas živi mirne penzionerske dane u svojim Kopjevićima i sa svojim komšijama rado priča o nekim davnim i sretnim vremenima kada su se ljudi prepoznavali po svojim djelima a ne po nacionalnosti ili bogatstvu kao sada. U opštini Živinice je ostao upamćen kao jedini predsjednik opštine kojemu je jednogodišnji mandat bio jedina plaćena funkcija u dugom društveno-političkom radu a u ŠIP”Konjuh” je samo tu godinu bio odsutan sa svog radnog mjesta šefa otpreme. Ne mogavši dočekati posao i neke bolje dane najstariji sin mu je još prije rata otišao u Njemačku a poslije rata najmlađa kćerka u SAD-e.Ova priča je izraz poštovanja prema čovjeku koji je svom gradu poklonio mnogo a za uzvrat nije uzeo ništa pa čak ni život u njemu .

Sa porodicom u rodnim Kopjevićima 2016. godine