Likovi zavičaja – profesor Milo Vasić

O razvoju srednjeg obrazovanja u Živinicama pisali su profesori Tošo Bunjevac, Safer Hodžić i Sead Šahimpašić u knjizi „Živinice kroz istoriju ,revoluciju i socijalističku izgradnju“ koja je izdata 1988. godine od strane veće grupe autora i koja još uvijek predstavlja jedini cjeloviti pisani materijal o nastanku i razvoju Živinica do danas. Od ove 1988. godine do danas 2019. godine, istoriju Živinica piše i tumači svako za sebe. Prema navedenom tekstu, Gimnazija u Živinicama je osnovana i počela sa radom u prostorijama OŠ „Vladimir Nazor“ u Živinicama 01.09.1964. godine, a naredne 1965.godine u prostorijama nove montažne zgrade pored zgrade opštine.U današnjoj modernoj zgradi Gimnazija je započela 1978/79. godine. 

U periodu 1964-1985. godine Gimnaziju je završilo 1126 učenika od kojih je većina završila studije i postala značajan kadar u svim oblastima života ne samo u Živinicama već i u cijeloj zemlji.
Mnogi su se vrativši sa studija šalili da im je Gimnazija bila teža od fakulteta,, ali u tome je bilo i puno istine jer je nastavni kadar ove respektabilne srednjoškolske ustanove bio sigurno među najboljim u zemlji, o čemu svjedoči i izuzetno veliki broj visokoobrazovanih gimnazijalaca a prije svega sjećanja bivših učenika. 

Za mnoge profesore osim imena i prezimena nismo znali ništa jer su dolazili sa širokih prostora od Triglava do Đevđelije i samo smo znali pokoju legendu, angedotu, polusitinu ili laž o njima, dolazili su tiho i neprimjetno i često i odlazili isto tako neprimjetno,  a mi svršeni gimnazijalci, njihovi bivši učenici a sadašnje kolege ili ugledni članovi naše gradske zajednice , osjecajuci da smo  zakinuti za mnoge, informacije  o nasim dragim profesorima i profesoricama, mladalačkim idolima i vječitoj  inspiraciji, nadali smo se da će mo ih sresti i zadovoljiti svoju radoznalost, ali rat je i njih i nas odnio kao mutna voda na sve strane svijeta i našu znatiželju o našim nastavnicima još više rasplinuo. 

Zbog toga je Redakcija “Živiničke hronike” odlučila da sazna nešto o tim znamenitim ljudima koji su dugo vremena bili ne samo profesori već i dragocjeni kadrovi našeg grada,politički dužnosnici,vijećnici,načelnici službi i opštine i uopšte jako javno mnijenje koje je kanalisalo i usmjeravalo razvoj opštine i kulturnog i javnog života do neslućenih visina. 

Ovih nekoliko biografija koje slijede su samo mali dug i izraz poštovanja ovog grada prema njima i njihovim djelima.

profesor Milo Vasić

Rodjen je 5. marta 1950. u Gornjoj Brnjici od majke Kose i oca Voje Vasića . Otac mu je kao osamnaestogodišnjak 26.oktobra 1941.  godine pristupio partizanskom Ozrenskom odredu, preživio sve neprijateljske ofanzive na ratištima širom Jugoslavije i oslobođenje dočekao kao teški ranjenik,  tako da 1948. godine u činu poručnika odlazi u vojnu mirovinu.Tada počinje njegov politički angažman prvo u KPJ ,zatim u opštini i na kraju u SUBNOR-u.Bez obzira na kojoj se funkciji zatekao, bio je uporan, istrajan a nada sve pošten i druželjubiv čovjek koji je do samog kraja 1987. godine branio tekovine bratstva i jedinstva i kao jedan od autora „Živiničke hronike“ nije dočekao njeno štampanje. U takvoj čestitoj porodici odrastao je i Milo Vasic.  

Osnovnu skolu završava u OŠ “Vladimir Nazor” u Zivinicama i Učiteljsku srednju skolu u Tuzli. Bio je muzicki nadaren i obrazovan pa je svirao mandolinu i pjevao u Gradskom horu “Zivinice”. 

Po zavrsetku srednje skole odlazi na Filoloski fakultet u Beogradu na odsjek istorije, a pred kraj studija na poziv direktora Gimnazije u Zivinicama Marka Kljajica, pocinje raditi kao profesor i tek poslije će diplomirati. Njegov dolazak se poklopio sa prelaskom Gimnazije u novu zgradu sada MŠC“Živinice“ i svojom korpulentnom pojavom i velikom bradom izazvao je zbunjenost i kod učenika i kod nastavnog osoblja sve dok nije počeo prvi čas. U svom elegantnom sivom odijelu kao u uniformi stao je pred tablu i započeo predavanje iz savremene istorije ,glasno i razgovjetno bez ikakve gestikulacije i bez ikakvog kretanja po učionici. Povremeno bi dizao glas da naglasi neke dijelove predavanja i time prekidao tišinu koja je vladala. Nakon pola sata tražio je pitanja,odgovarao na njih,ulazio u polemike i kada bi se oglasilo školsko zvono još bi dugo raspravljao sa učenicima pa čak i u školskom hodniku. Izazivao je toliko zanimanje za istoriju da su udžbenici bili suviše skromni da daju sve odgovore koje su znatiželjni učenici tražili, pa su se tražile i enciklopedije pa i univerzitetski udžbenici, ali sve je bilo uzalud jer to što bi Milo predavao nije se moglo naći nigdje. 

Bez obzira što je znao tokom predavanja upadati u žestoke polemike sa učenicima,,  izvan toga je bio uvijek rezervisan i ozbiljan a kod ocjenjivanja je svaku ocjenu vagao kao zlatarskom vagom. Svoj privatni život je čuvao za sebe i ni nastavnicima a ni učenicima nije padalao na pamet da ga u vezi toga bilo šta priupitaju. Njegova jedina opsesija je bila istorija i samo o njoj je želio razgovarati. 

Po odlasku direktora Kljajica u penziju, Milo je izabran za novog direktora skole skolske 1980/81.  godine,  a sa te pozicije je ubrzo izabran i za predsjednika opstine u mandatu 1982/1983. godine i sa svoje 32 godine je bio do tada najmladji predsjednik opstine u BiH. 

Po zavrsetku mandata prelazi na mjesto sekretara SIZ-a i tu ostaje nekoliko godina. U medjuvremenu završava menadžerski kurs u Beogradu i prelazi u bankarstvo na poziciju direktora živinicke filijale “Invest banke” kojom je tada rukovodio istaknuti zivinicki biznismen Pero Vasilj. Na toj poziciji je ostao do maja 1995. godine kada sa porodicom odlazi prvo u Zagreb, a onda u septembru iste godine u Milwaukee u SAD- u. Zivi u braku sa Jasminom ( Imamovic) Vasic, porijeklom iz Tuzle, koja je diplomirala na Filozofskom fakultetu u Sarajevu i nakon toga radila u Gimnaziji i kasnije Srednjoskolskom centru u Živinicama narednih petnaest godina kao profesor srpsko-hrvatskog jezika.  I danas je ostala u živom sjećanju svojih učenika kao mirna i staložena osoba. 

U Americi Milo započinje novi život daleko od svoje zemlje i svog grada kojima su i on i njegov otac dali svoju mladost i najljepše godine života. 

Postaje autoprevoznik ali svoju djecu usmjerava originalnom profesijom edukatora da nastave u ovoj velikoj zemlji ono što je on prekinuo u svojoj. Stariji sin Vedran je postao doktor nauka u polju molekularne biologije na Univerzitetu u Goettingenu (Njemacka), a mlađi sin Plamenko je zavrsio istoriju na jednom od americkih fakulteta u Wisconsinu.  

Milo je preminuo u Milwaukee-ju  17. juna 2009. godine u 59. godini, isuvise rano da bi vidio plodove svog rada. Sahranjen je na porodicnom groblju u Zvorniku zajedno sa bratom Vladom i sestrom Ljubicom. Bio je obezbjedjen prevoz iz Zivinica i mnoge kolege su dosle na sahranu i polozile vijenac sa trakom “Gimnazije iz Zivinica”,najvece priznanje koje je profesor Milo Vasic dobio od svog rodnog kraja. 

Ziveci u Americi, pomagao je djecu sirocad sa prostora bivse domovine i tu tradiciju danas nastavlja njegova porodica sa ponosom i u sjećanje na njegovu humanost.